Als werkgever ben je verplicht om jouw oproepkracht iedere twaalf maanden een aanbod te doen voor een vaste urenomvang. En wel voor het gemiddeld aantal uren dat in de twaalf maanden daarvóór is gewerkt.

Deze regel is in het leven geroepen om oproepkrachten die al lange tijd ergens werken, eerder recht hebben op vaste uren.

Ontvangt jouw medewerker (jaarlijks) geen aanbod voor vaste uren, dan kan dit grote gevolgen hebben. Jouw oproepkracht heeft dan namelijk recht op loon, voor alle uren waarvoor jij hem het aanbod had moeten doen.

Voorbeeld: Je hebt iemand op oproepbasis in dienst die in zijn eerste twaalf maanden gemiddeld 56 uur per maand heeft gewerkt. In zijn tweede jaar wordt hij gemiddeld nog maar 20 uur per maand opgeroepen. Maar je hebt geen aanbod voor vaste uren gedaan na 12 maanden. Bij jouw oproepkracht ontstaat dan recht op een nabetaling van 36 uur per maand.

Uiteraard staat het een medewerker ook vrij om het voorstel voor een vaste arbeidsomvang wel of niet te accepteren. Zij mag het aanbod voor een vaste arbeidsomvang ook weigeren als zij liever op oproepbasis werkzaam blijft. In dit geval is het wel erg belangrijk dat schriftelijk wordt vastgelegd dat de werknemer van het aanbod afziet en dat er in overleg een andere omvang is gekozen.